Błyskawiczny atak napoleońskiej Wielkiej Armii jesienią 1806 roku doprowadził do całkowitej porażki wojsk pruskich. Po zajęciu Berlina oddziały francuskie parły na wschód, dążąc do zajęcia najważniejszych miast przeciwnika. Z początkiem grudnia 1806 r. IX Korpus Armijny, złożony z trzech dywizji piechoty (ponad 20 tysięcy żołnierzy i blisko 50 dział), dowodzony przez Hieronima Bonaparte, brata cesarza, dotarł pod Wrocław.  Oblężenie miasta, posiadającego silne fortyfikacje obsadzone przez ok. 6 tysięcy żołnierzy z ponad 250 działami, rozpoczęło się 7 grudnia, a kilka dni później nastąpiło silne artyleryjskie bombardowanie umocnień pruskich. Podjęty 22 grudnia atak piechoty napoleońskiej załamał się w ogniu obrońców. Oblegający podjęli zatem ponowny ostrzał, celując nie w bastiony, lecz w cywilną zabudowę miejską.  Z początkiem stycznia 1807 roku pruski komendant Wrocławia, generał Alexander Heinrich von Thile, pojął, że wobec przewagi wroga, tragicznej sytuacji państwa i nacisków mieszczan, przerażonych dewastacją ich domostw, dalsza obrona jest niemożliwa i postanowił nakazać załodze złożenie broni. W dniu 7 stycznia 1807 roku książę Hieronim Bonaparte osobiście przybył do Wrocławia, by przyjąć  kapitulację garnizonu. Podjął wówczas decyzję o wyburzeniu fortyfikacji miasta. To, co miało być karą dla Wrocławia, okazało się w przyszłości błogosławieństwem – uwolnione z gorsetu bastionów i murów miasto rozpoczęło wkrótce nieskrępowany rozwój terytorialny i ekonomiczny.