Irlandia to jedno z najstarszych państw europejskich, a zarazem najdłużej walczących o utrzymanie i odzyskanie swojej suwerenności. W XII wieku Zielona Wyspa znalazła się pod dominacją angielską, która trwała aż do wieku XX, a w części kraju (Ulster – Irlandia Północna) utrzymuje się do dziś. Podczas Pierwszej Wojny Światowej (Powstanie Wielkanocne w 1916 r.) ostatecznie ukształtował się nowoczesny irlandzki ruch niepodległościowy, który umiejętnie łącząc walki partyzanckie z legalną działalnością polityczną osiągnął wymarzony przez pokolenia Irlandczyków cel: autonomiczne Wolne Państwo Irlandzkie, proklamowane w 1921 roku. Ceną jego uznania przez Londyn był jednak bolesny kompromis – zgoda na uznanie politycznej zwierzchności Wielkiej Brytanii oraz odłączenie 6 północnych hrabstw, gdzie liczebnie przeważała protestancka ludność, deklarująca chęć pozostania w Zjednoczonym Królestwie. W republikańskim Wolnym Państwie na tym tle wybuchły bratobójcze walki, gdyż wielu weteranów walk o niepodległość uznało ustępstwa wobec Anglii za zdradę. Wobec głębokich wewnętrznych podziałów politycznych, Irlandczycy dopiero w roku 1937 zdołali uchwalić konstytucję Republiki Irlandii, którą przyjęto w dniu 29 grudnia tego roku. Dopiero od tej pory Irlandia stała się państwem w pełni niepodległym, lecz nadal uszczuplonym o obszar brytyjskiej  Irlandii Północnej.