Ludwik Bernacki

Ludwik Bernacki, dyrektor Ossolineum przez cały okres II Rzeczypospolitej, zmarł nagle na zawał serca 19 września 1939 r. – w dniu wejścia Sowietów do Lwowa. Śmierć nastąpiła na skutek stresu i przemęczenia, gdyż ostatnie dwa dni i noce znosił wraz z pracownikami najcenniejsze zbiory Ossolineum do piwnic. Ponieważ miasto było wówczas pod ciągłym ostrzałem artyleryjskim, został pochowany nie na cmentarzu Łyczakowskim, a w ogrodach Ossolineum, nieopodal gmachu głównego. Pochówek miał być oczywiście tymczasowy, ale powojenna zmiana granic i władzy zadecydowały inaczej.

Po ponad 70 latach podjęto starania o odszukanie miejsca pochówku dyrektora Bernackiego i przeniesienie prochów zmarłego do rodzinnego grobowca na Łyczakowie. Poszukiwania na prośbę Ossolineum przeprowadzała Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, niestety,  nie przyniosły one rezultatów. Ponieważ w latach powojennych w Związku Radzieckim bezimienne pochówki były na porządku dziennym, nie sposób ustalić, gdzie szczątki Ludwika Bernackiego mogły zostać przeniesione. Dyrektor Adolf Juzwenko zdecydował o umieszczenia na płycie rodzinnego grobowca Bernackich plakietki upamiętniającej Ludwika Bernackiego, a pod płytą urny z garstkę ziemi z miejsca jego pierwotnego pochówku. Uroczystość odbyła się 19 września 2014, w 75. rocznicę śmierci Ludwika Bernackiego.