28 VI 1827 r. – ukazał się dekret zezwalający Zakładowi Narodowemu im. Ossolińskich we Lwowie na posiadanie drukarni i litografii oraz na tłoczenie rządowych druków galicyjskich i bukowińskich.
1828 r. – ks. Franciszek Siarczyński, pierwszy dyrektor Zakładu, zapoczątkował działalność wydawniczą Ossolineum opublikowaniem w oficynie Józefa Schnaydera pierwszego numeru „Czasopisma Naukowego Księgozbioru Publicznego im. Ossolińskich”.
X 1832 r. – Konstanty Słotwiński, kolejny dyrektor Zakładu, uruchomił drukarnię i zaczął publikować prace naukowe w oparciu o zbiory ossolińskie oraz prace zlecone. Wydawał także tajne druki konspiracyjne – nielegalne pisma, broszury, ulotki i odezwy patriotyczne oraz pieśni.
17 IV 1834 r. – za druk nielegalnych pism i propagandę rewolucyjną opieczętowano drukarnię i zamknięto czytelnię. Dyrektor Słotwiński skazany został w 1837 r. na dwanaście lat ciężkiego więzienia i wywieziony do twierdzy Kufstein w Austrii. Ostatecznie spędził tam sześć lat. Specjalnym rozporządzeniem skonfiskowano wszystkie wcześniej wydane druki. Zakład Narodowy im. Ossolińskich do chwili aresztowania dyrektora Słotwińskiego wydał nakładem własnym i częściowo we własnej drukarni 130 tytułów książek w 142 woluminach oraz 2 tytuły czasopism o łącznej liczbie 1031 arkuszy wydawniczych, a wśród nich 88 tytułów książek i 1 czasopismo o treści patriotycznej.
1841 r. – Adam Kłodziński, kolejny dyrektor ZNiO, uzyskał zezwolenie na wznowienie, zawieszonego w 1834 r., „Czasopisma Naukowego od Zakładu Narodowego im. Ossolińskich wydawanego”. K. Słotwiński przed aresztowaniem zdążył wydrukować zeszyt 1 oraz częściowo zeszyt 2 i 3 za 1834 rok. Brakujące strony zeszytów 2 i 3 oraz zeszyt 4 zredagował Kłodziński z materiałów pozostawionych przez poprzednika.
9 X 1847 r. – uzyskano pozwolenie na ponowne uruchomienie drukarni.
1850 r. – 1876 r. – dyrektorem Zakładu Narodowego im. Ossolińskich był August Bielowski. Z jego inicjatywy opublikowano skomplikowane pod względem edytorskim wydawnictwa: uaktualnioną i poprawioną, liczącą 6 tomów, reedycję Słownika języka polskiego S. B. Lindego (1854-1861) oraz składające się także z 6 tomów Monumenta Poloniae Historica (1864-1884), drukowane w językach i alfabetach oryginałów z tłumaczeniami.
22 II 1878 r. – Ossolineum zawarło dziesięcioletni kontrakt na produkcję i sprzedaż podręczników szkolnych. Kontrakt ten przedłużano systematycznie do 1918 roku.
25 XI 1920 r. – ze spadkobiercami Henryka Sienkiewicza podpisano umowę, na mocy której Zakład Narodowy im. Ossolińskich uzyskał na 20 lat wyłączne prawo wydawania wszystkich dzieł pisarza. Zapoczątkowano w ten sposób cykl edycji dzieł klasyków literatury polskiej w opracowaniu i pod redakcją wybitnych uczonych polskich.
1924 r. – Zakład Narodowy im. Ossolińskich zdecydował się na publikowanie własnym nakładem wznowionego „Przewodnika Bibliograficznego”, którego ukazywanie się przerwała I wojna światowa. Ossolineum wydało 5 roczników czasopisma.
1926 r. – dotychczasowe drukarnie ZNiO przekształciły się w Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, które miało swój Regulamin oraz władze. Wydawnictwu podporządkowane były : 2 drukarnie, introligatornia, oddziały Wydawnictwa w Warszawie i w Krakowie oraz składy główne prowadzone na warunkach komisu przez inne instytucje wydawniczo-księgarskich w Poznaniu, Wilnie i Lublinie.
1928 r. – obchodzono jubileusz stulecia działalności Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie. Ważną pozycję w dorobku wydawniczym stały się edycje jubileuszowe, poświęcone dziejom i historii Ossolineum, takie jak: W. Bruchnalski Zakładu Narodowego im. Ossolińskich ustawy, przywileje i rzeczy jego dziejów dotyczące, Lwów 1927, A. Fischer Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Zarys dziejów, Lwów 1927, B. Gubrynowicz Józef Maksymilian Ossoliński. Człowiek i pisarz, Lwów 1928, T. Mańkowski Dzieje gmachu Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, Lwów 1927.
VII 1933 r. – nową pozycją wydawniczą stała się seria Biblioteka Narodowa, odkupiona od Krakowskiej Spółki Wydawniczej. Tomiki serii ukazują się nakładem ZNiO do dziś
1 IX 1939 r. – po wybuchu II wojny światowej cały plan gospodarczy Wydawnictwa, związany ze sprzedażą podręczników szkolnych, załamał się. Ograniczenia w prowadzeniu działalności poligraficznej i księgarskiej spowodowały redukcję personelu. Zapasy papieru znalazły się w dyspozycji Państwowego Wydawnictwa Książek Szkolnych, a magazyny przejęły częściowo władze sowieckie.
11 XI 1939 r.– kierownictwo Wydawnictwa postanowiło złożyć w Bibliotece akta archiwalne, księgi buchalteryjne i rękopisy niewydanych prac, a w Muzeum im. Lubomirskich – materiał ilustracyjny do książek.
21 I 1940 r. – Ukraińska Akademia Nauk przejęła cały majątek Wydawnictwa, co spowodowało zniszczenie wyposażenia oraz skierowanie na przemiał prawie wszystkich polskich podręczników.
8 VI 1945 r. – ciężar prac nad restytuowaniem Wydawnictwa przejął Oddział w Krakowie, gdzie powołano do życia Wydawnictwo ZNiO. Pierwszą publikację wydano w maju 1946 r. Był to Zarys nowszej literatury ludowej S. Pigonia.
1947 r. – reaktywowane we Wrocławiu 10 XI 1946 r. Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum otrzymało pełnomocnictwa do zarządzania całym ossolińskim mieniem. Wydawnictwo Ossolineum w Krakowie przekształcone zostało w oddział Wydawnictwa Ossolineum we Wrocławiu.
10 I 1953 r. – Rada Ministrów podjęła uchwałę numer 36/53 w sprawie wcielenia Zakładu Narodowego im. Ossolińskich w strukturę Polskiej Akademii Nauk. W punkcie czwartym stanowiono, że „Zakład wraz ze wszystkimi jego działami stanowić będzie w ramach PAN całość organizacyjną”, z wyjątkiem działu wydawniczego, który miał być przekształcony w państwowe przedsiębiorstwo wydawnicze