1816
18 października J.M. Ossoliński przekazał do kancelarii cesarskiej projekt utworzenia fundacji, opatrzony tytułem Ustanowienie familijne biblioteki publicznej pod imieniem Ossolińskich we Lwowie.

1817
26 marca J.M. Ossoliński zakupił, na potrzeby przyszłej biblioteki, zrujnowane budynki kościoła i dawnego klasztoru karmelitanek we Lwowie.
4 czerwca cesarz Franciszek I zatwierdził Ustanowienie familijne.

1823
25 grudnia J.M. Ossoliński podpisał układ z księciem Henrykiem Lubomirskim, zobowiązujący księcia do przekazania do Ossolineum swoich kolekcji sztuki oraz utworzenia Muzeum XX Lubomirskich. Postanowiono również oddać Lubomirskim zwierzchnictwo nad Fundacją, pod warunkiem utworzenia przez nich Majoratu – Ordynacji Przeworskiej. Część dochodów uzyskanych z ordynacji była przekazywana na utrzymanie Zakładu Narodowego.

1824

15 stycznia w Akcie dodatkowym do Ustawy Familijnej J.M. Ossoliński precyzyjnie określił zadania kuratorii literackiej i ekonomicznej. Tę drugą powierzył swoim spadkobiercom.

1826
17 marca w Wiedniu zmarł J.M. Ossoliński.

1827
31 marca zbiory Ossolińskiego przewieziono z Wiednia do Lwowa (26.182 druki, 708 rękopisów, ok. 2.000 rycin, 1128 numizmatów, 224 arkuszy map, 1184 minerałów i muszli).
16 czerwca książę Henryk Lubomirski oficjalnie objął kuratorię literacką Zakładu Narodowego.
28 czerwca ukazał się dekret zezwalający Zakładowi Narodowemu im. Ossolińskich we Lwowie na posiadanie drukarni i litografii oraz na tłoczenie rządowych druków galicyjskich i bukowieńskich.
13 listopada H. Lubomirski powołał na pierwszego dyrektora Zakładu księdza Franciszka Siarczyńskiego.

1828
W oficynie Józefa Schnaydera ukazał się pierwszy numer periodyku pt. Czasopism Naukowy Księgozbioru Publicznego im. Ossolińskich.

1832
6 września otwarto czytelnię naukową.

1832
W październiku uruchomiono drukarnię, w której publikowano m.in. prace naukowe, powstałe w oparciu o zbiory ossolińskie.

1832-1834
W ossolińskiej drukarni tłoczono tajne druki patriotyczne – nielegalne pisma, broszury, ulotki i odezwy oraz pieśni. Za ich druk i kolportaż opieczętowano drukarnię i zamknięto czytelnię oraz cofnięto pozwolenie na wydawanie czasopisma. Skonfiskowano również wszystkie wcześniej wydane druki ossolińskie. ZNiO zostało zamknięte.

1834
20 września książę Henryk Lubomirski wystąpił do władz austriackich o zatwierdzenie Majoratu – Ordynacji Przeworskiej.

1841
Uzyskano zezwolenie na wznowienie czasopisma naukowego, zawieszonego w 1834 r.

1847
9 października uzyskano pozwolenie na ponowne uruchomienie drukarni.

1848
1 kwietnia uzyskano pozwolenie na wznowienie pracy czytelni.

1850
20 października w Dreźnie zmarł książę Henryk Lubomirski.

1854-1861
W ossolińskiej oficynie opublikowano uaktualnioną i poprawioną, liczącą 6 tomów, reedycję Słownika języka polskiego S.B. Lindego.

1868
10 lutego cesarz Franciszek Józef zatwierdził Ordynację Przeworską.

1870
Otwarto dla publiczności Muzeum XX Lubomirskich.

1878
22 lutego Ossolineum zawarło dziesięcioletni kontrakt na druk i sprzedaż podręczników szkolnych. Kontrakt ten przedłużano systematycznie do 1918 r.

1918-1919
11 listopada 1918 r. Polska odzyskała niepodległość.
7 lutego 1919 r. Naczelnik Państwa wydał dekret o fundacjach i zatwierdzaniu darowizn i zapisów (Dz.U. R.P. nr 15, poz. 215 ze zmianą), na mocy którego fundacje, w tym Zakład Narodowy im. Ossolińskich, uzyskały możliwość funkcjonowania w warunkach nowo tworzonego Państwa Polskiego.

1920-1922
Utworzono Wydawnictwo Ossolineum, któremu były podporządkowane: 2 drukarnie, introligatornia, oddziały Wydawnictwa w Warszawie i w Krakowie oraz składy główne prowadzone na warunkach komisu przez inne instytucje wydawniczo-księgarskie w Poznaniu, Wilnie i Lublinie.

1924
Zakład Narodowy im. Ossolińskich zdecydował się na publikowanie własnym nakładem wznowionego Przewodnika Bibliograficznego. Ossolineum wydało 5 roczników tego czasopisma.

1926
20 listopada we Lwowie powołano do życia Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum. TPO zbierało fundusze na zakupy zbiorów, sprzętu fotograficznego i reprograficznego, prowadziło działalność wydawniczą, fundowało stypendia.

1933
Wydawnictwo Ossolineum przejęło serię Biblioteka Narodowa. Tomiki serii ukazują się do dziś.

1940-1941
Władze sowieckie utworzyły z Biblioteki Ossolineum i 5 innych bibliotek lwowskich Lwowską Filię Biblioteki AN USRR. Wydawnictwo oraz Muzeum XX Lubomirskich przestały istnieć.

1941-1944
Ossolineum decyzją władz Generalnego Gubernatorstwa zostało włączone w skład Biblioteki Państwowej (Staatsbibliothek Lemberg) i powierzone pod zarząd kustoszowi Mieczysławowi Gębarowiczowi, wcześniej potajemnie zaprzysiężonemu na dyrektora ZNiO przez kuratora literackiego Andrzeja Lubomirskiego.

1944
Z powodu zbliżającego się frontu, władze niemieckie zarządziły ewakuację części zbiorów ossolińskich ważnych, ich zdaniem, dla kultury niemieckiej. M. Gębarowicz wykorzystał tę sytuację dla własnych planów ewakuacji zbiorów polskich. W dwóch transportach znalazły się najcenniejsze kolekcje Ossolineum. Przewieziono je do Biblioteki Jagiellońskiej. W lipcu 1944 r. władze niemieckie postanowiły wywieźć je do Rzeszy. Transport porzucono w miejscowości Zagrodno na Dolnym Śląsku i tu zostały odnalezione. W 1947 r. trafiły do Wrocławia.

1944-1946
Biblioteka Ossolineum we Lwowie ponownie została przejęta przez Akademię Nauk USRR.

1945
Oddział Wydawnictwa Ossolineum w Warszawie przestał istnieć. Ciężar prac nad restytuowaniem Wydawnictwa ZNiO przejął Oddział w Krakowie.

1946
24 czerwca władze sowieckie postanowiły przekazać do Polski część zbiorów lwowskiego Ossolineum.
We Wrocławiu reaktywowano Zakład Narodowy im. Ossolińskich oraz Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, które otrzymało pełnomocnictwa do zarządzania całym ossolińskim mieniem.

1946-1947
W dwu transportach – w lipcu 1946 r. i marcu 1947 r. ze Lwowa do Wrocławia dotarło: 217.450 woluminów, w tym 7.068 rękopisów i 41.505 woluminów starych druków. Szacuje się, że ok 70% przedwojennego zasobu Ossolineum pozostało we Lwowie.

1947
1 września uruchomiono czytelnię, udostępniając część zbiorów środowisku akademickiemu.

1947
Wydawnictwo Ossolineum w Krakowie przekształcone zostało w oddział Wydawnictwa Ossolineum we Wrocławiu.

1947-1953
Zakład Narodowy im. Ossolińskich we Wrocławiu składał się z dwóch członów – Biblioteki i Wydawnictwa.

1953
10 stycznia Zakład Narodowy im. Ossolińskich został wcielony w struktury Polskiej Akademii Nauk i podzielony na dwie odrębne placówki: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Bibliotekę PAN oraz Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wydawnictwo PAN.
30 maja rozwiązano Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum.