Dnia 27 lipca przypada rocznica uzyskania praw miejskich przez Brugię, uznawaną za „Perłę Flandrii”, przez stulecia pełniącą rolę wielkiego ośrodka sztuki, rzemiosła i handlu w Europie północno-zachodniej.

Początki miasta sięgają czasów antycznych, najstarsze odkryte przez archeologów budowle (fortyfikacje) pochodzą z okresu podboju rzymskiego (I w. p.n.e. ). Ośrodek handlowy działał tam już w okresie panowania Franków oraz później, gdy hrabia Flandrii, Baldwin Żelazne Ramię (IX w.) nakazał budowę kamiennych umocnień, chroniących osadę przed najazdami Wikingów. Nazwa miasta – flamandzka Brugge i walońska Bruges – wywodzi się zapewne od skandynawskiego określenia Bryggen, dosłownie „mosty”,  a w istocie faktoria handlowa lub nadbrzeże kupieckie.  W roku 1089 Brugia została stolicą Hrabstwa Flandrii, którego władcy rozsądnie wspierali lokalny handel i rzemiosło. Służyć temu miało właśnie nadanie miastu szczególnych przywilejów, potocznie określanych jako „prawa miejskie”. Brugia otrzymała takie właśnie swobody w roku 1128. Przychylnej polityce hrabiów Flandrii sprzyjała także natura: w roku 1134 gwałtowny sztorm utworzył nową, żeglowną drogę wodną prowadzącą do Morza Północnego. Wraz z systemem kanałów sztucznych, dziełem pracy pokoleń Brugijczyków, powstały świetne warunki dla rozwoju tak portu, jak i lokalnej działalności handlowej i rzemieślniczej. Bogacący się mieszczanie zapewniali z czasem mecenat dla lokalnych artystów. Tak więc Brugia stała się kolebką malarstwa flamandzkiego, które reprezentowali mistrzowie tacy, jak Jan van Eyck, Hugo van der Goes czy Hans Memling.

W wieku XVI i stuleciach późniejszych prymat Brugii jako stolicy ekonomicznej i artystycznej Flandrii osłabł, lecz miasto do dziś szczyci się wspaniałą starówką, wpisaną na listę światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO.