Wczoraj minęło 200 lat od urodzin wybitnego polskiego wynalazcy, przedsiębiorcy i społecznika Ignacego Łukasiewicza. Pochodził ze wsi Zaduszniki (dziś w powiecie mieleckim w województwie podkarpackim) ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Ze względu na trudną sytuację finansową zmuszony był przerwać naukę w gimnazjum oo. pijarów w Rzeszowie i rozpocząć pracę jako pomocnik aptekarza. W połowie lat 40. XIX w. zaangażował się w działalność konspiracyjną, co przypłacił dwuletnim pobytem w więzieniu. Po odzyskaniu wolności, wciąż objęty dozorem policyjnym, podjął prace we lwowskiej aptece Piotra Mikolascha. Tam wraz z współpracownikiem, Janem Zehem, prowadził eksperymenty nad uzyskaniem lekarstwa z ropy naftowej, zwanej wówczas olejem ziemnym, której znaczne pokłady występowały w Galicji. Efektem tych prac było powstanie najprawdopodobniej pierwszej na świecie lampy naftowej. Ostatniego dnia lipca 1853 r. lampy naftowe pomysłu Łukasiewicza zapłonęły w szpitalu na lwowskim Łyczakowie umożliwiając przeprowadzenie po zmroku skomplikowanej operacji. Wkrótce Łukasiewicz porzucił pracę w aptece i przeniósł się w okolice Krosna, gdzie zajął się wydobyciem i przetwarzaniem ropy naftowej. Wspólnie z Karolem Klobassą i Tytusem Trzecieskim założył w Bóbrce kopalnie tego surowca, a w Ulaszowicach koło Jasła – rafinerię. Jego pionierska praca nad technologią wydobycia i oczyszczania oraz sposobami wykorzystania ropy naftowej przyśniła mu międzynarodowe uznanie. Mimo to pozostał człowiekiem skromnym, słynącym z hojnego serca i licznych przedsięwzięć mających na celu poprawę warunków życia miejscowej ludności (za jego sprawą drogi w powiecie krośnieńskim uchodziły ponoć za najlepsze w całej Galicji). Zmarł 7 stycznia 1882 roku. Dziś postać Ignacego Łukasiewicza – wybranego na patrona 2022 r. – zna każde polskie dziecko, a obok wciąż działającej kopalni w Bóbrce działa Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego jego imienia.