29 sierpnia 1862 roku urodził się w Gandawie pisarz belgijski, Maurice Maeterlinck, czołowy przedstawiciel symbolizmu. Był członkiem oraz założycielem Królewskiej Akademii Języka i Literatury Francuskiej w Belgii. Tworzył w języku francuskim.

Pracując jako prawnik, pisał wiersze, które zaczął publikować w roku 1889; w tym samym czasie wydał także swój pierwszy ważny dramat, Księżniczkę Malenę. Tym samym dał początek teatrowi symbolistycznemu. Jego sławę ugruntowały kolejne dzieła dramatyczne: Intruz z roku 1890, Ślepcy z roku 1891, a przede wszystkim Peleas i Melisanda z roku 1893. Ten ostatni inscenizował znany reżyser Lugné-Poe. Dodatkowo dramat ten stał się inspiracją dla różnych utworów muzycznych pod tym samym tytułem, przede wszystkim opery Peleas i Melisanda Claude’a Debussy’ego z 1902 roku, a także poematu symfonicznego A. Schönberga i suity C. Faurégo.

Wszystkie dramaty Maeterlincka są głęboko pesymistyczne, ich bohaterowie kończą tragicznie, zbyt bierni i niezdolni do ucieczki przed własnym przeznaczeniem. Czas i miejsce, a nawet fabuła utworu nie grają przy tym najważniejszej roli, ale właśnie ta bogata symbolika oraz aura tajemniczości okalająca bohaterów. Późniejsze swoje teksty (np. Wnętrze z roku 1894) Maeterlinck nazwał „dramatami dla marionetek”, uważając, że jego bohaterów lepiej zaprezentują kukły niż aktorzy. Kolejne dzieła, zwłaszcza powstałe po roku 1898, nie były już tak przytłaczająco pesymistyczne, pojawił się w nich nawet postulat pogodzenia się z życiem i poszukiwania szczęścia (np. Błękitny ptak z roku 1908).

Mało znaną dziedziną pisarstwa Maeterlincka są nowele, publikowane przez niego w latach 1886-94 w czasopismach literackich. W roku 1911 belgijski pisarz za całość swej twórczości otrzymał Nagrodę Nobla. Zmarł 5 maja 1949 roku w Nicei, a spuścizna po nim wywarła wielki wpływ na modernistyczny dramat europejski oraz na literaturę Młodej Polski.

Ważne miejsce w eseistycznej twórczości Maeterlincka zajmuje także seria poświęcona życiu naturalnemu, w szczególności esej pt. Życie pszczół z roku 1901, otwierający cykl Życie natury, którego kolejnymi częściami były: Inteligencja kwiatów (1907) i Życie termitów (1926). Autor opisuje w nim zachowanie królowej i jej robotnic, ujawniając wiele analogii między życiem pszczół i życiem ludzi. Gratką dla miłośników ciekawych edycji będą natomiast książki Maeterlincka wydane w serii „Biblioteczka Sapho” pod redakcją Kazimierza Paszkowskiego, nakładem wydawnictwa redaktora i w tłumaczeniu R. Centneszwerowej. Są to: Kwiaty marzeń (nr 4, sygn.: 166.743) oraz Czar duszy (nr 20, sygn.: 166.749). Ostatnią z tych pozycji oglądać można ponadto online, na profilu ZNIO w usłudze Google Arts and Culture .

Opracowała Natalia Szumna (Dział Przechowywania i Udostępniania)