12 maja 1935 roku to data nader znacząca w przedwojennej historii Polski. To wtedy odszedł jeden z konstruktorów naszego państwa i jego wieloletni marszałek, Józef Piłsudski.

W tym czasie intensywnie rozwijała się frenologia – nauka poświęcona wyjaśnieniu ewentualnych zależności między rozmiarami mózgu a talentem i geniuszem jego właściciela. Miejscem takich badań były licznie powstające w całej Europie w latach międzywojennych Instytuty Badań Mózgu. Polski Instytut Badań Mózgu został założony w 1928 roku w Wilnie, i to właśnie tam, zgodnie z wolą marszałka, trafił jego mózg.

Józef Piłsudski zmarł 12 maja 1935 roku, niezwłocznie po śmierci marszałka, w nocy z 12 na 13 maja medycy wyjęli i zabezpieczyli mózg. Preparat został w Pałacu Belwederskim w Warszawie przekazany Maksymilianowi Rosemu, po czym wysłany do Wilna i zdeponowany w Polskim Instytucie Badań Mózgu w specjalnie przeznaczonym do tego budynku. Prace nad mózgiem marszałka trwały aż do niespodziewanej śmierci profesora Rosego. Jego śmierć i wybuch II wojny światowej uniemożliwiły opracowanie i publikację planowanych dalszych części. Prac nie kontynuowano, a losy mózgu Piłsudskiego są nieznane. Zaginął nie tylko preparat mózgu Piłsudskiego, ale też wszystkie odlewy i oryginalne klisze zdjęciowe, a także wszystkie pozostałe preparaty.

Opublikowana w 1938 roku monografia ukazała się równolegle w języku polskim i francuskim i składa się z liczącego 399 stron tekstu z opisem techniki przygotowania preparatów oraz teki z przedstawieniami mózgu, zawierającej 35 kolorowych tablic w formacie 51×36 cm z fotografiami preparatów.

W zbiorze cymeliów Zakładu Narodowego im. Ossolińskich znajduje się egzemplarz nr 47 tego wydawnictwa. Jest jednym z kilkunastu do dziś zachowanych.