4 czerwca 1817 cesarz Franciszek I zatwierdził przesłane przez hrabiego Józefa Maksymiliana Ossolińskiego „Ustanowienie familijne Biblioteki publicznej pod imieniem Ossolińskich w Lwowie” z 18 października 1816.

Prócz Ossolińskiego – fundatora instytucji – dokument podpisali: Bartłomiej Gołaszewski, prezes Galicyjskiego Trybunału Apelacyjnego, Andrzej Alojzy Ankwicz, arcybiskup lwowski oraz Jan Wincenty Bąkowski, przyjaciel  Ossolińskiego.

W pierwszym z 60 paragrafów dokumentu założyciel Ossolineum stwierdzał:

„Wszystkie moje księgi drukowane, rękopisma, zbiory rycin, map, medalów, obrazów, posągów, słowem, wszystko, co do umiejętności i sztuk ściąga się, a po moim zgonie  w mojej własności znajdzie się, na założenie  publicznej biblioteki w mieście stołecznym Galicji, Lwowie, odkazuję i przeznaczam”.

W jego dalszych punktach Ossoliński określał nazwę instytucji, sposób jej organizacji i zarządzania majątkiem, przewidywał prowadzenie prac badawczych i działalność wydawniczą, ustalał zasady udostępniania zbiorów, jak również tryb powoływania kuratora.

Mocą tego dokumentu powołana została do istnienia Fundacja, która w intencji Ossolińskiego miała być „ogniskiem myśli naukowej i narodowej”, z własnym wydawnictwem i drukarnią. Od tej chwili zaczęła się historia Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie.