Dnia 11 maja 1971 r. zmarł Rafał Wojaczek, legendarny poeta, mieszkaniec Wrocławia w latach 1964-1971. Autor wierszy odzwierciedlających fascynację śmiercią i „ciemną” erotyką, a zarazem pełnych głodu życia i miłości,  jakich w polskiej poezji wcześniej nie było.

Niespokojne  życie młodego twórcy, naznaczone alkoholizmem i skandalami, zakończyło się samobójczą śmiercią w wieku 26 lat.  Miano „poety wyklętego”  przysporzyło popularności jego poezji.

W Ossolineum przechowywane są nabyte u Andrzeja Wojaczka, brata Rafała, autografy i maszynopisy jego utworów. Towarzyszą im papiery i zapiski osobiste oraz niewielki zbiór korespondencji. Wśród rękopisów literackich znajduje się debiutancki i dobrze przyjęty przez krytykę zbiór wierszy Sezon, a także tomiki Inna bajka, Nieskończona krucjata,   Źrenica. Wiersze dla Teresy, Pismo mojemu mężczyźnie, Którego nie było, Piosenka z najwyższej wieży. Prozę reprezentują  Sanatorium i niewielki zbiór opowiadań, wydanych długo po śmierci autora.