Wydanie niedrukowanej dotąd powieści Marka Hłaski Wilk odbiło się szerokim echem w mediach, ukazało się kilka artykułów. W „Gazecie Wyborczej” ukazał się wywiad z edytorem (Jak student odkrył „Wilka”, młodzieńczą powieść Marka Hłaski – 03. IX) i artykuł („Wilk” Marka Hłaski. Rudnicki o odnalezionej powieści… 29. IX) . Zarówno edytor, jak i autor artykułu odpowiedzialnością za to, że Wilk się ukazał dopiero teraz, obarczają Ossolineum.

Rękopisy Marka Hłaski przekazane zostały do Działu Rękopisów Ossolineum w 1985 r., zgodnie z wolą Marii Hłasko, matki autora. W następnych latach zbiór był uzupełniany przez Andrzeja Czyżewskiego, kuzyna Marka i autora jego biografii.

Archiwum pisarza zostało w Ossolineum dokładnie opracowane i opisane już 20 lat temu, także w drukowanym Inwentarzu rękopisów t. XVIII. Zgodnie z ówczesną wiedzą literaturoznawczą, Wilk był niedrukowaną w całości, zarzuconą wersją Sonaty marymonckiej. Nic nie zostało ukryte; przeciwnie – wszystko można odnaleźć.

Ossolineum jest placówką usługową wobec nauki. Wiedza o literariach przechowywanych w bibliotece powinna być pogłębiana przez kolejne pokolenia badaczy, znawców poszczególnych autorów czy epok. To na nich czekają w Ossolineum literackie manuskrypty. Z łatwością można do nich dotrzeć, korzystając ze skróconej, internetowej wersji katalogów rękopisów zinwentaryzowanych i akcesyjnych. Można to zrobić, nawet nie znając drukowanych tomów Inwentarzy rękopisów, dostępnych zresztą w wielu bibliotekach naukowych. Badaczy zainteresowanych tym tekstem było niewielu.

Autografy sporządzane często na kwaśnym, byle jakim papierze, zostały w bibliotece poddane pracochłonnym zabiegom konserwatorskim. Nazwanie Ossolineum „piramidą mumifikującą zbiory” paradoksalnie staje się wyrazem uznania dla zbiorowego wysiłku bibliotekarzy i konserwatorów.

Całość Archiwum została zmikrofilmowana. Obecnie jest ono udostępniane głównie w tej postaci wszystkim czytelnikom posiadającym kartę biblioteczną. Mikrofilmy można także wypożyczyć za pośrednictwem bibliotek poza Wrocław. Z tej formy wypożyczenia skorzystał p. Radosław Młynarczyk, edytor Wilka.

Z oryginałów mogą korzystać tylko nieliczni, ale może to być zarówno profesor, jak i student. Informuje o tym Regulamin Czytelni Działu Rękopisów, dostępny także na stronie internetowej ZNiO.

W zbiorach Działu Rękopisów są także tzw. rękopisy akcesyjne – nieopracowane, z których można korzystać tylko i wyłączne w czytelni Działu. Archiwa są zwykle tym cenniejsze, im więcej w nich utworów niedrukowanych i nieznanych materiałów. Zapewne skrywają jeszcze wiele skarbów. Zapraszamy do ich odkrywania.