W XV stuleciu na pograniczu brandenburskiej Nowej Marchii i Księstwa Pomorskiego doszło do otwartego konfliktu pomiędzy mieszkańcami sąsiednich miast, konkurujących ze sobą o znaczenie i dochody. Rywalizacja ta nałożyła się na polityczne napięcie pomiędzy sąsiednimi państwami.

Marchijski Świdwin (wówczas Schivelbein) i pomorski Białogard (Belgard) dzieliło ponad 30 kilometrów ( w ówczesnych realiach dystans wymagający co najmniej całodziennej podróży) i rozległy obszar leśny. Te naturalne bariery nie uchroniły jednak regionu przed zbrojnym starciem mieszczan.

Pretekstem do otwartej konfrontacji stał się banalny spór o krowę, który w wyniku eskalacji wzajemnych retorsji (siłowe odebranie spornej krowy wywołało w odpowiedzi rabunek całego stada) przerodził się w lokalną wojnę. W dniu 15 lipca 1469 roku oddziały Białogardzian pod dowództwem starosty Karstena von Wopersnow wyruszyły na Świdwin, by zbrojnie dochodzić swoich roszczeń. W pobliżu wsi Łęgi (Langen), na granicy brandenbursko-pomorskiej, napastnicy natknęli się na siły Świdwinian, którymi kierował Christof von Polenz. Przebieg starcia nie jest nam znany, a zapis źródłowy zapewnia jedynie, że Białogardzianie zostali pokonani, tracąc 300 poległych, 100 jeńców, 50 wozów z łupami i miejską chorągiew. Według tradycji, z ostróg rycerskich starosty białogardzkiego wykuto pamiątkowy pierścień, zawieszony w świdwińskiej Bramie Kamiennej.

Po pięciuset latach ten drobny epizod z dziejów regionu został „ożywiony”, stając się pretekstem do organizacji dorocznego festynu historycznego – na przemian w Świdwinie i Białogardzie. Oba miasta zgodnie sponsorują wspólną biesiadę, a ich mieszkańcy ku uciesze turystów rywalizują w rycerskich sportach: rzucie oszczepem i toporem, łucznictwie i kusznictwie.