Sewilla w XVI wieku
Dzieje Sewilli sięgają epoki antycznej. Zalążkiem współczesnego miasta stała się osada Hispalis, wybudowana w II wieku p.n.e. nad uchodzącą do Atlantyku rzeką Gwadalkiwir (Wadi – al –Kabir, w języku arabskim „wielka rzeka”), główną drogą wodną południowej Iberii. Miejscowość przejęta została przez Fenicję, a następnie Kartaginę. W wyniku podbojów rzymskich osada uległa zburzeniu, lecz za czasów Juliusza Cezara odbudowano ją jako ufortyfikowaną osadę Colonia Julia Romana. Dzięki korzystnemu położeniu niewielki fort z czasem rozrósł się, zyskał klasyczny rzymski układ urbanistyczny z forum, wzniesiono akwedukt, amfiteatr, łaźnie i świątynie. Colonia Julia pełniła rolę centrum administracyjnego i ekonomicznego rzymskiej prowincji Baetica.
W okresie Wędrówek Ludów i upadku Cesarstwa Rzymskiego miasto zostało zdobyte przez Wandalów, Swebów i Wizygotów, z których ci ostatni osiedli na stałe, tworząc w V wieku chrześcijańskie królestwo. Nowi mieszkańcy nadali mieście nazwę Spali, uczynili je siedzibą arcybiskupstwa, a nawet kilkakrotnie stałą rezydencją władców, czyli stolicą państwa. Z miastem związany był jeden z najbardziej znanych luminarzy wczesnego średniowiecza, historyk, erudyta, kaznodzieja i teolog – św. Izydor, doktor Kościoła. W wieku VIII królestwo Wizygotów upadło pod naporem Maurów. Chrześcijańska Spali stała się zatem muzułmańską Ishbiliją. Z czasem arabska nazwa uległa przekształceniu, stając się hiszpańską Sevillą. Najazd przyniósł degradację rangi miasta, stolicą nowego kalifatu została Kordoba. Dopiero w wieku XI Sewilla odzyskała znaczenie, będąc siedzibą władców kolejnych dynastii: Abbasydów, Almorawidów i Almohadów. Miasto rozrosło się i uzyskało wiele okazałych budowli, w tym rezydencyjny zamek kalifów (Alcazar) oraz fortyfikacje z zachowaną do naszych czasów Złotą Wieżą, jedną ze 166 baszt otaczających ówczesną Sewillę oraz ogromny meczet kalifa Abu Jakuba Jussufa. Władza Maurów trwała do roku 1248, kiedy to Sewilla została zdobyta po długim oblężeniu przez wojska Ferdynanda III, katolickiego króla Kastylii.
Ponowna chrystianizacja Sewilli odbywała się bez nadmiernej przemocy wobec ludności, w większości wyznającej islam. Ferdynand III upodobał sobie przejęty z rąk kalifatu gród, często przebywał w mieście i tam też został złożony do grobu, który opatrzony został inskrypcjami w czterech językach trzech wyznań: łacińskim, kastylijskim, arabskim i hebrajskim. Po kilku wiekach kanonizowany monarcha – wyzwoliciel został patronem Sewilli, która odrodziła się pod nowym panowaniem jako metropolia i wielki ośrodek handlu zamorskiego, a także do roku 1563 stolica Królestwa Hiszpanii.
Na przełomie XV i XVI wieku Sewilla miała już ponad 100 000 mieszkańców, zaliczając się do największych ośrodków miejskich Europy. Żeglowne nurty Gwadalkiwiru umożliwiały wpływanie do sewilskiego portu pełnomorskich statków. Dochody miasta pozwoliły na wzniesienie w Sewilli – oprócz kilkunastu kościołów i klasztorów – największej gotyckiej świątyni świata – Katedry Mariackiej (135 metrów długości, 100 metrów szerokości), ufundowanej na gruzach wielkiego meczetu. Jako dzwonnicę, mającą 105 metrów wysokości, wykorzystano okazały minaret. Budowa trwała ponad 100 lat, a prace wykończeniowe, remontowe i modernizacyjne ciągnęły się przez cztery kolejne stulecia. Uniwersytet Sewilski, powołany w roku 1254 i odnowiony w 1505, należał do najbardziej poważanych uczelni kontynentu.
Ranga miasta przygasła, gdy stolicą państwa stał się Madryt, a nadmorski Kadyks przejął większość handlu z rozległymi koloniami hiszpańskimi po tym, jak wielka powódź zamuliła koryto Gwadalkiwiru, uniemożliwiając statkom towarowym żeglugę do Sewilli. Sława stolicy Andaluzji przetrwała jednak znacznie dłużej niż jej polityczne i gospodarcze znaczenie. Jeszcze w wiekach XVIII i XIX twórcy znanych i lubianych widowisk operowych chętnie lokowali akcję swoich dzieł właśnie w tym mieście („Don Giovanni” i „Wesele Figara” Mozarta, „Cyrulika sewilski” Rossiniego, „Carmen” Bizeta czy Fidelio” Beethovena).
Współczesna Sewilla zachwyca nie tylko licznymi zabytkami, ale także rozległymi parkami i sztuką współczesną, której najbardziej znanym przykładem jest największa drewniana konstrukcja współczesnego świata – Metropol Parasol (150 x 70 metrów), dzieło niemieckiego architekta Jürgena Hermanna Mayera z roku 2011.
Prezentowany plan perspektywiczny Sewilli pochodzi z dzieła Civitatus Orbis Theatrum Georga Brauna i Franza Hogenberga, a wydany drukiem został w roku 1588. Kolorowany miedzioryt o wymiarach 55 cm x 42 cm przedstawia ówczesny widok miasta od strony południowo-zachodniej, z dobrze widocznym zakolem rzecznym i portem, zapełnionym pełnomorskimi żaglowcami. Najbardziej charakterystycznym obiektem architektonicznym jest gigantyczna Katedra Mariacka, której jedyna wieża to dawny minaret. W narożnikach planu umieszczone zostały od lewej ku prawej kartusze z herbem miasta (święty król Ferdynand III zasiadający na tronie w otoczeniu św. Izydora i św. Leandra), herbem królewskim Filipa II Habsburga, panującego wówczas w Hiszpanii oraz herbem Admirała Oceanu, dowódcy Wielkiej Armady, Alonso Péreza de Guzmán, 7. księcia Medina-Sidonia, jednego z najbardziej wpływowych arystokratów dworu madryckiego. Poniżej dolnej krawędzi planu umieszczone zostały opisy wybranych 40 najważniejszych obiektów miasta.